Die laatste avond haalde ik nog een flesje wiet-olie voor mijn schoonvader. Bij zijn uitvaart mocht ik een warme grafrede uitspreken. Judy blijft ogenschijnlijk relaxed als er zich een crisis voordoet. Een eigenschap waarin we elkaar vinden. In Dronten werd ik evengoed toch eens uitgedaagd door de manager. De zesde in zes jaar. Ik doe mijn werk meestal ‘ondanks’ de manager. Misschien was het wel een optelsom aan irritaties die mij sleeds maakte. Projectgroepen die zichzelf aan het werk houden, mensen die beloftes niet nakomen of elkaar voor de bus duwen. Corona droeg ook al niet bij aan het werkgeluk. Maar extra taken als het samenstellen van een boekje voor de raad, of deelname aan een crisisteam voor noodopvang, kreeg ik energie van.
De burgemeester had weliswaar de raad erover geïnformeerd dat de noodopvang er zou komen. De raad was niet betrokken bij het besluit daartoe. ‘Zo werkt het niet in het woud van de woeste wolven’, sprak hij hen toe. Ik liet het op een tegeltje zetten. Tijdens de Statenverkiezingen was ik voorzitter van een stembureau. Van twee stembureaus in één ruimte raken kiezers in de war. Wat het ene bureau aan stembiljetten tekort kwam, had de ander teveel. Ik was half vier ‘s nachts thuis. Ik zou de volgende dag één van de wethouders begeleiden bij een interview op het station. Kort moment op gemeentehuis. Ons hondje Billie even mee. Ik had toch al afgesproken dat ze ook Cooper eens zou ontmoeten, de kantoorhond van de burgemeester. Over woeste wolven gesproken, ik heb nog nooit zo’n overspannen manager tegen mij zien blaten als toen ik met Billie het gemeentehuis betrad. Thuisgekomen besloot ik dat Dronten na zestien jaar toch niet meer mijn plek is. Ik drukte op enter voor een vacature in de bollenstreek. Bestuursadviseur.
Vol energie stortte ik mij op mijn nieuwe baan. Hoe die baan er precies uitzag leek nog open te staan, maar ieder. Ik werd er in korte tijd diep ongelukkig. Judy en ik werden die zomer nog uitgenodigd op Lowlands. Zo’n tien jaar heb ik er mogen helpen rondleidingen te verzorgen. Dit keer mocht ik zelf gast zijn, met partner en de directie van het coa. Wende trad op. Wat een intens nummer, ‘Hou me vast’. In de perstent vroeg de burgemeester of ik niet terug wilde komen. Ik zou erover nadenken. Even leek het erop dat het zou gebeuren. Ik deed met mijn collega’s uit Dronten nog een training bij mijn vriend Marc. Hij houdt je een spiegel voor en laat je luisteren. Daar kwam de vacature in Zoetermeer voorbij. Het sollicitatiecomité bestond uit vijf mensen. Ik was nog onderweg naar huis toen bleek dat de liefde van twee kanten kwam.
Ik nam de laatste weken vrij. Met Faan bezocht ik Buchenwald. Het kamp waar Jan Belinfante aan uitputting zou zijn overleden. Zelfs zijn dood bleek een leugen. Eerder dan zijn officiële overlijden was hij naar een kliniek overgebracht boven Weimar, waar hij diezelfde dag nog werd vermoord. De boekpresentatie vond plaats in journalistencafé Scheltema. Onze trouwste vrienden waren er, beetje familie, oud-collega’s, enkele schrijvers die ik had leren kennen en de CEO van het anp om het eerste exemplaar te ontvangen.
Komt die liefde in Zoetermeer nog steeds van twee kanten? Zeker. Van deze ‘New Town’ valt nog veel te leren. Mijn jaarcontract werd al snel een vast contract. Alles wat ik onderweg in mijn gekke carrière tegenkwam en in mijn winkelwagen kwam, kan ik er kwijt. Als ik creatief wil zijn schrijf ik wat op de cave, duik een archief in of pak een spul voor de ‘Galerij van het Ontspullen’.
Voor het ontspullen vertrouw ik mijn eerste jaren aan het papier toe.
Voor de Top 60: Rosa Linn, Wende en Dua Lipa.
Reacties
Een reactie posten