Die laatste avond haalde ik nog een flesje wiet-olie voor mijn schoonvader. Bij zijn uitvaart mocht ik een warme grafrede uitspreken. Judy blijft ogenschijnlijk relaxed als er zich een crisis voordoet. Een eigenschap waarin we elkaar vinden. In Dronten werd ik evengoed toch eens uitgedaagd door de manager. De zesde in zes jaar. Ik doe mijn werk meestal ‘ondanks’ de manager. Misschien was het wel een optelsom aan irritaties die mij sleeds maakte. Projectgroepen die zichzelf aan het werk houden, mensen die beloftes niet nakomen of elkaar voor de bus duwen. Corona droeg ook al niet bij aan het werkgeluk. Maar extra taken als het samenstellen van een boekje voor de raad, of deelname aan een crisisteam voor noodopvang, kreeg ik energie van. De burgemeester had weliswaar de raad erover geïnformeerd dat de noodopvang er zou komen. De raad was niet betrokken bij het besluit daartoe. ‘Zo werkt het niet in het woud van de woeste wolven’, sprak hij hen toe. Ik liet het op een tegeltj...
Nina is intussen het huis uit, Faan is een half jaar naar de Caraïben. Voorzichtig startte ik een onderzoek naar de Toorop-buste die bij ons op de kast pronkt. Eens kijken of de kunstverzamelaar in de Belinfante-hoek van de familie interessant is om over te schrijven. Ondertussen deelden we het huis opnieuw in. De badkamerman liet nog even op zich wachten dus Nina’s kamer vulde zich met steeds een stukje nieuw badkamermeubel, tot de verbouwing. Bijna therapeutisch sorteerde ik er ook de Legosteentjes van Faan op kleur. Ondertussen bedachten we dat het kantoortje inloopkast kon worden en Nina’s kamer kantoor. Ik herinner mij hoe mijn opa’s bureau, waar ik verantwoording had af te leggen over die Leidse voorvader, in het midden van zijn kamer stond. Dat bureau stond nu bij mij. Die wilde ik ook in het midden. Een Libory. Beetje sfeer van de studio en mijn borken en grammofoonplaten een plek geven. Ik haalde een stukje gips plafond weg. Ineens werd duidelijk waar die wespen zich schuilhie...