Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

20. Woeste wolven (2022-2024)

Die laatste avond haalde ik nog een flesje wiet-olie voor mijn schoonvader. Bij zijn uitvaart mocht ik een warme grafrede uitspreken. Judy blijft ogenschijnlijk relaxed als er zich een crisis voordoet. Een eigenschap waarin we elkaar vinden. In Dronten werd ik evengoed toch eens uitgedaagd door de manager. De zesde in zes jaar. Ik doe mijn werk meestal ‘ondanks’ de manager. Misschien was het wel een optelsom aan irritaties die mij sleeds maakte. Projectgroepen die zichzelf aan het werk houden, mensen die beloftes niet nakomen of elkaar voor de bus duwen. Corona droeg ook al niet bij aan het werkgeluk. Maar extra taken als het samenstellen van een boekje voor de raad, of deelname aan een crisisteam voor noodopvang, kreeg ik energie van.    De burgemeester had weliswaar de raad erover geïnformeerd dat de noodopvang er zou komen. De raad was niet betrokken bij het besluit daartoe. ‘Zo werkt het niet in het woud van de woeste wolven’, sprak hij hen toe. Ik liet het op een tegeltj...
Recente posts

19. Spiegelschrift (2019-2021)

Nina is intussen het huis uit, Faan is een half jaar naar de Caraïben. Voorzichtig startte ik een onderzoek naar de Toorop-buste die bij ons op de kast pronkt. Eens kijken of de kunstverzamelaar in de Belinfante-hoek van de familie interessant is om over te schrijven. Ondertussen deelden we het huis opnieuw in. De badkamerman liet nog even op zich wachten dus Nina’s kamer vulde zich met steeds een stukje nieuw badkamermeubel, tot de verbouwing. Bijna therapeutisch sorteerde ik er ook de Legosteentjes van Faan op kleur. Ondertussen bedachten we dat het kantoortje inloopkast kon worden en Nina’s kamer kantoor. Ik herinner mij hoe mijn opa’s bureau, waar ik verantwoording had af te leggen over die Leidse voorvader, in het midden van zijn kamer stond. Dat bureau stond nu bij mij. Die wilde ik ook in het midden. Een Libory. Beetje sfeer van de studio en mijn borken en grammofoonplaten een plek geven. Ik haalde een stukje gips plafond weg. Ineens werd duidelijk waar die wespen zich schuilhie...

18. Eerherstel (2016-2018)

Één van de mooiste dingen die ik als wethouder heb mogen doen? Doris trouwen. ‘Publiekszaken’ vond het niet zo’n goed idee dat er voor een bestuurder een uitzondering werd gemaakt een huwelijk te mogen voltrekken. De nieuwe burgemeester leek het daarmee eens. Toch niet, voortaan mochten alle bestuurders huwelijken voltrekken.  De bestuurlijke lucht was blauw en het collegeprogramma kon in drie jaar worden afgevinkt. Het vierde jaar was om te oogsten. De binnenstad kon worden vlotgetrokken door het project te faseren, er lag een fantastische economische visie die ik op verscheidene portefeuilles mocht naleven. Ik was in vergevorderd stadium met Little die bereid was een woonwijk te ontwikkelen, waar tot dan toe een supermarkt in de weg stond, en ook de eerste paal voor het nieuw Plus-terrein mocht worden geslagen. Vlak voor ik het podium betrad voor een aardig woordje aan omwonenden en betrokken ondernemers pakte ik nog even het telefoontje van Judy. Foute boel.  ‘We’ gingen ee...

17. Politiek verlof (2013-2015)

Met de auto’s die ik tussen Dronten en IJsselstein versleet ‘vierden’ wij ook onze vakanties. De auto  mankeerde tijdens die 200 km per dag nooit wat. Behalve op vakantie. Doris ging al niet meer mee sinds haar relatie met Joost. Nina en Faan alleen nog op vliegvakanties. Aan de foto’s te zien was ik er best wel voor ze. Al vulde mijn dagen zich, naast het sociale leven, met Dronten, gemeenteraad en Rotary. Judy werkte intussen bij de man van Carla, haar zwemvriendin. Ik ontving een eervolle gratificatie voor de feestelijkheden rond de opening van de Hanzelijn. De kers op de taart van het vijftigjarig bestaan van Dronten. Er werden treinkaartjes uitgedeeld aan de eerste bewoners, er was een groot aftelbare urenteller geplaatst bij het station en... treintjes zijn aan mij wel besteed. Het organiseren van feestjes was in die dagen sowieso aan mij besteed. Zo mocht ik samen met Carla ceremoniemeester zijn op het huwelijk van Frea en Charles Carla is behalve zwemvriendin van Judy,...

16. Tijdcapsule (2010-2012)

Honderden kinderen op ‘De Plos’. Waar ik eens met mijn zusje van 14 in zo’n draaimolen-autootje rondjes draaide is een groot gat gegraven. Faan is intussen elf en heeft ook zijn tekening gedoneerd voor de tijdcapsule. In 2060 wordt het gat weer geopend. IJsselstein bestaat 700 jaar, en ik mocht er de voorzitter van zijn. Hier heb ik leren voorzitten hoor. Ik had vanwege mijn betrokkenheid bij de bestuurlijke vernieuwing (niet meer inspreken in commissies, maar meespreken) wat voorzitterstrainingen gevolgd en was intussen voorzitter van de commissie ‘samenleving’. Maar dit was toch wel een schoolklas. De gemeenteraad had 17 ego’s uitgezocht die het comité zouden vormen. De burgemeester honorair voorzitter. Op afstand. Hij bood aan de eerste bijeenkomst zelf voor te zitten. Geen goed idee. Dan raak ik regie kwijt. Honorair voorzitter is er bij openbare optredens. slaan van stadsmunt, openen tentoonstellingen, het publieke deel. Mijn eigen ideeën hield ik in mijn zak. Eerst alles in goede...

15. 31 november (2007-2009)

Toen ik destijds de IJsselsteinse cultuurprijs heb mogen meebedenken had ik een soort Pulitzer voor ogen, maar dan 'de Leijerzapf'. Dat vond men een beetje te veel eer voor de kunstenaar, naar het mannetje van Leijerzapf zelf vond men een aardig idee. ‘En hoe nu verder’ heet ‘de sculp’ nu, die bij de cultuurprijs werd uitgereikt. Daarnaast bestond de prijs uit een cheque van € 500,-  Ik besloot, nu ikzelf met de prijs gelauwerd werd, de cheque te besteden aan een nieuwe huisstijl. Fotovorm dekte toch al de lading van mijn diensten niet, dus er moest behalve een nieuw adres ook een ander merk op het visitekaartje. Tussen de boeken van mijn vader trof ik een Latijns woordenboek. Ik bladerde er net zo lang in tot ik het ultieme woord vond dat mij ppaste, Perduco. Verheffen, verbinden en zaken ergens toe brengen. Wat gaat Perduco dan doen? In alles wat ik doe liet ik mij leiden door nieuwsgierigheid. De optelsom ervan is communicatie. Daarin komt alles samen waarmee ik mij tot dan ...

14. Moedervlek (2004-2006)

  Mijn eenmanszaak, Fotovorm creatives, deed al jaren niets met fotografie of vormgeving. Ik bemoeide mij liever met de stad. Zowel in Woerden als IJsselstein leverde dat een solide basis op om weer een huis te kopen. Het museum zou voorlopig niet verkassen en de atelierwoning kopen vond de gemeente geen goed idee. We hadden ons oog laten vallen op een koopwoning tegen de binnenstad aan.    Om toch betrokken te blijven bij maatschappelijk relevante activiteiten sloot ik mij aan bij de Rotary club. Dezelfde avond zou ook Frea lid worden. Bij klankbordavonden over de binnenstad vertegenwoordigde zij de ondernemersvereniging en ik de culturele sector. Met de sinter klaasboekjes moest ik nog behoorlijk mijn best doen om de cultuur aan het zakelijke te verbinden. Intussen had zij een kunstenaar aan de haak geslagen… Charles. Ik mag hem, ironisch genoeg, voorstellen als de vader van mijn dochter. De omstandigheden in onze levens maakten dat wij na een wat stroeve start een war...