19. Spiegelschrift (2019-2021)

Nina is intussen het huis uit, Faan is een half jaar naar de Caraïben. Voorzichtig startte ik een onderzoek naar de Toorop-buste die bij ons op de kast pronkt. Eens kijken of de kunstverzamelaar in de Belinfante-hoek van de familie interessant is om over te schrijven. Ondertussen deelden we het huis opnieuw in. De badkamerman liet nog even op zich wachten dus Nina’s kamer vulde zich met steeds een stukje nieuw badkamermeubel, tot de verbouwing. Bijna therapeutisch sorteerde ik er ook de Legosteentjes van Faan op kleur. Ondertussen bedachten we dat het kantoortje inloopkast kon worden en Nina’s kamer kantoor.

Ik herinner mij hoe mijn opa’s bureau, waar ik verantwoording had af te leggen over die Leidse voorvader, in het midden van zijn kamer stond. Dat bureau stond nu bij mij. Die wilde ik ook in het midden. Een Libory. Beetje sfeer van de studio en mijn borken en grammofoonplaten een plek geven. Ik haalde een stukje gips plafond weg. Ineens werd duidelijk waar die wespen zich schuilhielden. Een hotel van vijf etages en anderhalve meter lengte bevond zich tussen de houten zoldervloer en het gips. We hadden het nest intussen wel bestreden maar nog nooit de structuren gezien waar ze zich schuilhielden. Libory werd cave. Gips weg, plafond in de olie. Ruimte voor snufjes, Hue-verlichting, koelkastje, beetje genealogie en oude treintjes. Mijn hersenpan werd groots en meeslepend geopend op mijn verjaardag, met voor iedere bezoeker een glaasje Grand Marnier.

Als je een ‘study’ hebt, moet er wat te studeren zijn. Het Belinfante-onderzoekje bracht mij naar het verhaal van de oprichting van het anp. Als communicatieman had het verhaal mijn warme belangstelling. Ik benaderde de kleinzoon van anp-oprichter Van de Pol. Een professor met emiraat. Hij verwees mij naar de zoon van de oprichter. Zijn oom, hij leefde nog. Sterker nog, die was van zijn leeftijd. We wisselden informatie uit en uiteindelijk wilden we beiden weten hoe het nu zat. De zoon vond de memoires van zijn vader terug en besloot het maar eens uit te geven. Ik ondersteunde in omslagtekst, ontwerp, personenregister en voetnoten. Het verhaal stond haaks op dat van ‘het Koninkrijk’ van De Jong, waar ik eerder  nog op vertrouwde. De professor en ik spraken bij de boekpresentatie. De één over keuzes die zijn opa maakte in een onrustig Europa en ik speculeerde over de complotten die erachter schuil leken te gaan. 
   Corona was uitgebroken en het leven kreeg een bijzondere wending. Cave werd kroeg. Faan, intussen terug , werkte op zijn eigen kamer. Judy betrok de oude werkkamer. Wanneer we klaar waren met ons werk mocht de cave een alternatief zijn om de dag af te sluiten. Ik besloot van mijn onderzoek een proefschrift te maken. Of de School voor Fotografie daar nu een goede basis voor was? De professor stelde voor een essay te schrijven waarin ik vijf belangrijke vaardigheden kon onderbouwen. Dat werd ‘Spiegelschrift’. Het mocht niet baten. Ik besloot het verhaal van het ANP te romantiseren en koos Jan Belinfante als protagonist. Ik creëerde een fictieve verteller. Een zoektocht van jaren lag open. Ik besprak de vorderingen in de wijnbar. Ook met een zekere Guido. Hij verkondigt graag zijn mening, waar ik zelf nog wat ruimte nodig heb. Politiek liggen we mijlenver uit elkaar. Aan een bar is dat prima. Corona maakte dat we elkaar ook thuis ontmoetten. Hij vond het geluid van mijn platenspeler ‘kut’ en zette er langzaamaan wat oude apparatuur voor terug. Pick-up uit 1974. Set boxjes, versterker. Ik kreeg er lol in. De 55 cm aan vinyl die ik nog wilde bewaren zijn intussen verachtvoudigd. En ook de genealogie mocht zich verheugen op een nieuwe loot aan de stam. Liva werd geboren.

Voor het ontspullen: ruimte voor de platen. Printer, archiefdozen en cd’s eruit. Voor de Top 60: Kensington (2019), Di-rect (2020) en Candy Dulfer (2021).