Opgegroeid in de boekwinkel van mijn ouders zou het logischer zijn dat ik hieronder Jungleboek, Bobo of The Hobbit zou posten. Doe ik niet. Ik snuffel in mijn cave-collectie wat ik er aan muzikale parels heb staan uit mijn eerste jaren op deze planeet, en draai er wat van terwijl gewoon het leven van alledag zich door mijn hoofd afspoelt. Evengoed heb ik mij ertoe gezet om, naast al het lonkende vinyl ook te ontspullen en realiseer mij bij het afscheid nemen ervan dat ieder spul verdrongen herinneringen oproept. Van mijn angst voor de tandarts tot mijn eeuwige dorst, het heeft zo zijn grondslagen die zich verhullen in een prul.Bij mijn afscheid van Humpty Dumpty kom ik overigens niet verder dan het geluid van het geklongel (een dof geklingel) en een later bijgebracht Iers kinderversje. Ook de relaxte noten van Wes Montgomery en de stevigere tonen van the Stones zijn mij natuurlijk pas later ter ore gekomen. In militaire dienst was er zelfs een psycholoog voor nodig om mij terug te brengen naar mijn eerste schreden om bij mij los te krijgen dat mijn angst voor hoogtes voort moest komen uit de val door een trapgat toen de boekhandel werd verbouwd. Mijn moeder ontboezemde hoe zij met mij mee van de bouwladder afrolde om mij voor een voortijdige dood te behoeden. En natuurlijk kon mijn kennelijk historische uitspraak ‘Huipie slimmerik, Huipie ‘kon geweest’ alleen zijn blijven hangen omdat het mij nog jaren werd nageroepen. Ik zal het hebben uitgesproken toen mijn opa mij had opgesloten op mijn kamer omdat ik van mijn oma’s taart had gesnoept. Via het balkon, waar ook een andere kamer op uitkwam kon ik mij eenvoudig weer bevrijden. Het moet in 1967 zijn geweest, want mijn opa overleed toen ik twee jaar was. Een beeld van mijn mogelijk ontkiemende communicatietalent in die jaren zal ik moeten ontlenen aan wat ik er in een boek over heb nagelaten. Het proberen natekenen van een soort alfabet, maar dan in spiegelschrift. Deed ik ook op het behang.
Voor het ontspullen, deze week Humptie Dumptie. Het tingelende ei hangt hier aan het stuur van mijn driewielertje. En ach, het ding ziet er echt niet meer uit. In de bak ermee. Het intussen verwolde hoofd zal mijn zus er aan hebben gebreid, voor ik het eens van haar terugkreeg. Voor mijn Top 60, Wes Mongommery, Rolling Stones en Nina Simone.
Foto: Wil van Hoeven
Reacties
Een reactie posten