Doorgaan naar hoofdcontent

1. Kon geweest 1965-1967


Opgegroeid in de boekwinkel van mijn ouders zou het logischer zijn dat ik hieronder Jungleboek, Bobo of The Hobbit zou posten. Doe ik niet. Ik snuffel in mijn cave-collectie wat ik er aan muzikale parels heb staan uit mijn eerste jaren op deze planeet, en draai er wat van terwijl gewoon het leven van alledag zich door mijn hoofd afspoelt. Evengoed heb ik mij ertoe gezet om, naast al het lonkende vinyl ook te ontspullen en realiseer mij bij het afscheid nemen ervan dat ieder spul verdrongen herinneringen oproept. Van mijn angst voor de tandarts tot mijn eeuwige dorst, het heeft zo zijn grondslagen die zich verhullen in een prul.

Bij mijn afscheid van Humpty Dumpty kom ik overigens niet verder dan het geluid van het geklongel (een dof geklingel) en een later bijgebracht Iers kinderversje. Ook de relaxte noten van Wes Montgomery en de stevigere tonen van the Stones zijn mij natuurlijk pas later ter ore gekomen. In militaire dienst was er zelfs een psycholoog voor nodig om mij terug te brengen naar mijn eerste schreden om bij mij los te krijgen dat mijn angst voor hoogtes voort moest komen uit de val door een trapgat toen de boekhandel werd verbouwd. Mijn moeder ontboezemde hoe zij met mij mee van de bouwladder afrolde om mij voor een voortijdige dood te behoeden. En natuurlijk kon mijn kennelijk historische uitspraak ‘Huipie slimmerik, Huipie ‘kon geweest’ alleen zijn blijven hangen omdat het mij nog jaren werd nageroepen. Ik zal het hebben uitgesproken toen mijn opa mij had opgesloten op mijn kamer omdat ik van mijn oma’s taart had gesnoept. Via het balkon, waar ook een andere kamer op uitkwam kon ik mij eenvoudig weer bevrijden. Het moet in 1967 zijn geweest, want mijn opa overleed toen ik twee jaar was. Een beeld van mijn mogelijk ontkiemende communicatietalent in die jaren zal ik moeten ontlenen aan wat ik er in een boek over heb nagelaten. Het proberen natekenen van een soort alfabet, maar dan in spiegelschrift. Deed ik ook op het behang.
Voor het ontspullen, deze week Humptie Dumptie. Het tingelende ei hangt hier aan het stuur van mijn driewielertje. En ach, het ding ziet er echt niet meer uit. In de bak ermee. Het intussen verwolde hoofd zal mijn zus er aan hebben gebreid, voor ik het eens van haar terugkreeg. Voor mijn Top 60, Wes Mongommery, Rolling Stones en Nina Simone.

Foto: Wil van Hoeven










Reacties

Populaire posts van deze blog

2. Sambal 1968-1970

Wat kon ik blèren toen mijn duim tussen de deur kwam van wat mijn ouders ‘het paviljoen’ noemden. Ik had de boosdoener graag laten zien hoe blauw en doorzichtig de duim geworden was, maar de man had zijn bus te halen. De achterzijde van de boekhandel, kwam uit op de bushalte aan de Schuttersgracht. Ik verwonderde mij er over de vele tijdschriften en mocht graag wegzwijmelen in de geur van verse drukinkt. Ik kon al Googlen toen ik vijf was zeg ik wel eens. Dat Googlen avant la lettre moet tussen de Bobo en de Donald Duck hebben plaatsgevonden. Ik kon vroeg lezen, maar ook al vroeg mijn verbeelding zijn werk laten doen, dus wat ik erover opteken zal een mix zijn van reconstructie, herinnering en wat zich in de loop der jaren aan mijn fantasie heeft ontsproten. Boeken met streepjes tussen de lettergrepen, een groot Engels boek met een alfabet van ‘animals’, Pinkeltjes en een Junglebook met opklappende en in- en uitschuifbare dierfiguren. Vele boeken kwamen van Sinterklaas. De goedheiligma

3. 'Stomerds' (1971-1973)

Als ik uit ons woonkamerraam kijk, zie ik mij als mannetje naar school lopen. De Frisoschool bevindt zich aan het einde van de straat waar ik nu woon. Hoewel mijn toen 16-jarig zusje zich graag om mij bekommerde kan ik mij niet herinneren of er iemand met mij meeliep. Wel in de pauze, wanneer ik met een klasgenootje naar de boekwinkel liep. Visalis. De naam stond, zo begreep ik later, voor visie, sales en libris. Het logo, een uil.  Nog steeds ruik ik het zure appeltje dat ik met mij meedroeg, hoor ik de juffrouw en meester en voel ik het koude brandweerhok waar ik mijn straffen uitzat. Ik zal wel weer aan het dagdromen zijn geweest, want ik liet mij graag afleiden. Wat moet je ook met Oom, Roos en Pijp-bordjes als je denkt dat je toch al kan lezen. In het brandweerhok vermaakte ik mij prima. Daar lagen de boekjes die we in de klas nog niet hadden gekregen. Het huis waar wij woonden werd verkocht, er werden enkele winkelpanden overgenomen en we verhuisden naar de stad. Mijn jongste zus