Doorgaan naar hoofdcontent

6. Tienertoer (1980-1982)

Met rouwberichten en interviews bracht ik de recente familiegeschiedenis in kaart. Aardig te ontdekken dat iedere voorouder weer twee ouders heeft en dat er, bij iedere generatie eerder, zich dus ook twee keer zoveel namen aandienen. Ik pak voor nu ‘mijn’ opa en oma-lijnen. Aan vaders zijde stuitte ik op het doopboek van Meulunteren waar ‘de eerste’ Veldhuijsen in (pak-‘m-beet) de achttiende eeuw werd ingeschreven als een ‘Willemsen’, kennelijk geboren in ‘het Veldhuisje’. De familie vestigde zich in Lage Vuurse, waar mijn betovergrootvader boswachter was. Zijn kleinzoon, mijn opa, werd leraar in Nederlands-Indië, vandaar dat mijn vader in Semarang werd geboren.
Mijn oma kwam uit Nijmegen. Kleindochter van een winkelierster die al enkele jaren weduwe was toen zij miraculeus een zoon kreeg. Mijn oma aan moederszijde bracht de kleurrijke ontdekkingen van haar broer, tussen haar spraakoefeningen en levenswijs heden verder. Globetrotters, VOC-bestuurders, kolonisten met klankvolle namen als Rappa, Kobler en Pasdeloup. Mijn opa was KNIL-kolonel en had een traumatisch verleden aan de Burma-spoorweg. Diens vader was generaal, neef van de dichter Nijhoff. Ben ik naar vernoemd, Hubrecht Casper. Zoon van een hoogleraar. Blijkt de vader van deze hoogleraar Leiden te hebben opgelicht. Zo ver reikten de aantekeningen van opa niet. Spotprenten, krantenberichten, rechtbankrapporten. Mijn opa was allerminst gecharmeerd van mijn ontdekkingen. Mijn ouders hingen aan mijn lippen.

De trein bracht mij in 1980 naar Amsterdam. Ik was vijftien. Paul Huf, de fotograaf van Grolsch en Avenue had een tentoonstelling. Met een stinkende D-trein en rinkelende trams bezocht ik Galerie Siau. Ik verwonderde mij over 40 jaar glamour, toneel en cultuurdragers. Dat wilde ik ook. Ik kocht het boekje ‘Regie: Paul Huf’ en op de terugreis las ik dat Albert Mol kind aan huis was bij de familie Huf en diens Parijse vriend Faan Nijhoff hem in de oorlog lessen had gegeven in cameratechniek en technieken van zíj́n Parijse leermeester Man Ray. Een mysterieuze zijde van mijn familie openbaarde zich. Faan was van de herenliefde, woonde aan het Meer van Genève, reed Rolls-Royce en was kunstcollectioneur. Ik schreef hem. Die lessen wilde ik ook. En die kreeg ik. Hij belde direct, kwam naar IJsselstein en keek hoe ik mijn oma en de zwaantjes en eendjes fotografeerde. Hij was vereerd dat ik hem aanschreef. Ik kreeg zijn camera, een Rolleiflex die hem te zwaar werd. Ik mocht zijn vrienden in Nederland portretteren. Van mijn vader kreeg ik een donkere kamer om het werk af te drukken. Maar ik kreeg ook net zo makkelijk een pak rammel als er teveel verfluchten naar zijn hoofd waren gestegen. Ik zou fotograaf worden. Nee. Ik zou Paul Huf worden. Fotograferen kost geld, dus mijn zakgeld verdiende ik op zaterdagen in de boekwinkel, Faan schoof wat toe en was bordenwasser. Ik portretteerde lokale kunstenaars en verkocht de foto’s aan de lokale krant. ‘Jong fototalent’ kopte Zenderstreeknieuws.

Het bureau waaraan ik destijds aan mijn opa verslag deed van mijn bevindingen is het kroonjuweel op mijn cave. De camera van Faan pronkt er op de vensterbank.

Voor het ontspullen. Ik heb mijn doka weggedaan. Hoe zeer het mij ook aan het hart ging, het lag al zeker achttien jaar op zolder zonder dat ik nog maar één foto heb afgedrukt. Vele nachten had ik in het donker doorgebracht. Maar ach, fotografie is nooit mijn hobby geweest. Ik wilde fotograaf worden, werd fotograaf en stopte. Klaar. Nu de glanspersen eruit. Fotograferen was voor mij vooral een manier om de wereld te ontmoeten. Voor deTop 60: ‘Hotter than july’, van Stevie Wonder (1980); Dyxies Midnight runners (1981) en Love over Gold van de Dire Straits (1982). 





Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

1. Kon geweest 1965-1967

Opgegroeid in de boekwinkel van mijn ouders zou het logischer zijn dat ik hieronder Jungleboek, Bobo of The Hobbit zou posten. Doe ik niet. Ik snuffel in mijn cave-collectie wat ik er aan muzikale parels heb staan uit mijn eerste jaren op deze planeet, en draai er wat van terwijl gewoon het leven van alledag zich door mijn hoofd afspoelt. Evengoed heb ik mij ertoe gezet om, naast al het lonkende vinyl ook te ontspullen en realiseer mij bij het afscheid nemen ervan dat ieder spul verdrongen herinneringen oproept. Van mijn angst voor de tandarts tot mijn eeuwige dorst, het heeft zo zijn grondslagen die zich verhullen in een prul. Bij mijn afscheid van Humpty Dumpty kom ik overigens niet verder dan het geluid van het geklongel (een dof geklingel) en een later bijgebracht Iers kinderversje. Ook de relaxte noten van Wes Montgomery en de stevigere tonen van the Stones zijn mij natuurlijk pas later ter ore gekomen. In militaire dienst was er zelfs een psycholoog voor nodig om mij terug te bre...
Een reactie posten
Meer lezen

2. Sambal 1968-1970

Wat kon ik blèren toen mijn duim tussen de deur kwam van wat mijn ouders ‘het paviljoen’ noemden. Ik had de boosdoener graag laten zien hoe blauw en doorzichtig de duim geworden was, maar de man had zijn bus te halen. De achterzijde van de boekhandel, kwam uit op de bushalte aan de Schuttersgracht. Ik verwonderde mij er over de vele tijdschriften en mocht graag wegzwijmelen in de geur van verse drukinkt. Ik kon al Googlen toen ik vijf was zeg ik wel eens. Dat Googlen avant la lettre moet tussen de Bobo en de Donald Duck hebben plaatsgevonden. Ik kon vroeg lezen, maar ook al vroeg mijn verbeelding zijn werk laten doen, dus wat ik erover opteken zal een mix zijn van reconstructie, herinnering en wat zich in de loop der jaren aan mijn fantasie heeft ontsproten. Boeken met streepjes tussen de lettergrepen, een groot Engels boek met een alfabet van ‘animals’, Pinkeltjes en een Junglebook met opklappende en in- en uitschuifbare dierfiguren. Vele boeken kwamen van Sinterklaas. De goedheiligma...
Een reactie posten
Meer lezen

3. 'Stomerds' (1971-1973)

Als ik uit ons woonkamerraam kijk, zie ik mij als mannetje naar school lopen. De Frisoschool bevindt zich aan het einde van de straat waar ik nu woon. Hoewel mijn toen 16-jarig zusje zich graag om mij bekommerde kan ik mij niet herinneren of er iemand met mij meeliep. Wel in de pauze, wanneer ik met een klasgenootje naar de boekwinkel liep. Visalis. De naam stond, zo begreep ik later, voor visie, sales en libris. Het logo, een uil.  Nog steeds ruik ik het zure appeltje dat ik met mij meedroeg, hoor ik de juffrouw en meester en voel ik het koude brandweerhok waar ik mijn straffen uitzat. Ik zal wel weer aan het dagdromen zijn geweest, want ik liet mij graag afleiden. Wat moet je ook met Oom, Roos en Pijp-bordjes als je denkt dat je toch al kan lezen. In het brandweerhok vermaakte ik mij prima. Daar lagen de boekjes die we in de klas nog niet hadden gekregen. Het huis waar wij woonden werd verkocht, er werden enkele winkelpanden overgenomen en we verhuisden naar de stad. Mijn jongste...
Een reactie posten
Meer lezen