Ontspullen

Met rouwberichten en interviews bracht ik de recente familiegeschiedenis in kaart. Aardig te ontdekken dat iedere voorouder weer twee ouders heeft en dat er, bij iedere generatie eerder, zich dus ook twee keer zoveel namen aandienen. Ik pak voor nu ‘mijn’ opa en oma-lijnen. Aan vaders zijde stuitte ik op het doopboek van Meulunteren waar ‘de eerste’ Veldhuijsen in (pak-‘m-beet) de achttiende eeuw werd ingeschreven als een ‘Willemsen’, kennelijk geboren in ‘het Veldhuisje’. De familie vestigde zich in Lage Vuurse, waar mijn betovergrootvader boswachter was. Zijn kleinzoon, mijn opa, werd leraar in Nederlands-Indië, vandaar dat mijn vader in Semarang werd geboren. Mijn oma kwam uit Nijmegen. Kleindochter van een winkelierster die al enkele jaren weduwe was toen zij miraculeus een zoon kreeg. Mijn oma aan moederszijde bracht de kleurrijke ontdekkingen van haar broer, tussen haar spraakoefeningen en levenswijs heden verder. Globetrotters, VOC-bestuurders, kolonisten met klankvolle namen al...

Mijn moeder zette op de nieuwe school met één van de andere moeders de bibliotheek op. De hele week was ik, met een vrolijke vriend druk met de weeksluiting. Of we speelden journalist. Cassetterecorder mee of het Kodakboxje van mijn ouders. We bevroegen mensen op straat naar hun reizen of favoriete muziek. Enkele foto’s die mij bijbleven zijn die van het monster van Loch Ness, een fantasie-UFO en Tong au. In iedere wolk die een schaduw over Loch Ness wierp zag ik het monster. Uit een stukje papier scheurde ik een strookje zwart voor op het raam. Wanneer mijn ouders de foto’s zouden ophalen werden ze geconfronteerd met een vage UFO. Voor mijn tijdschriftje ‘De Mare’ (oplage 10) was ik altijd op zoek naar spelfouten in advertenties of lopende rode mannetjes in groene verkeerslichten. Zo trof ik in Gouda, Chinees restaurant Tong au. Niet iedereen begreep de grap, maar bij ‘Hoe Bestaat het’ van de VARA werd het uitgezonden. Hartstikke trots natuurlijk. Ik had een penvriend in Ohio. We st...

Aan rekenen had ik een broertje dood. Ik was blijven zitten en het stomerds-briefje had dubieuze vruchten afgeworpen. Het plan was mij bij het jongere zusje van mijn moeder te laten inwonen. Mij werd niets gevraagd. Ik was er die zomer logeren in een bos. Druk met spoorbanen maken van takken en kreeg medegedeeld dat er een nieuwe kamer voor mij was in Overvecht. Aan mijn nichtje had ik een jonger zusje die ik kon voorlezen. Een serie zondagochtenden mocht ik mee op rondleiding door de stad. Ik kreeg van alles te weten over beeldjes aan de gevels van de Oude Gracht, de Winkel van Sinkel of de postzegelmarkt. Voor ik naar die hervormde school kon had ik nog de tafels uit mijn hoofd te leren. De getallenreeksen werden er ingestampt. Ik hield het twee maanden vol op een school waar de dagen begonnen met gebed. Dit strookte niet zo met wat mijn vader in mijn babyalbum had geschreven onder het voorgedrukte kopje ‘Geloof’: ‘Kijk zelf maar of je dat wil mijn kind en bepaal wat je het beste...

Als ik uit ons woonkamerraam kijk, zie ik mij als mannetje naar school lopen. De Frisoschool bevindt zich aan het einde van de straat waar ik nu woon. Hoewel mijn toen 16-jarig zusje zich graag om mij bekommerde kan ik mij niet herinneren of er iemand met mij meeliep. Wel in de pauze, wanneer ik met een klasgenootje naar de boekwinkel liep. Visalis. De naam stond, zo begreep ik later, voor visie, sales en libris. Het logo, een uil.  Nog steeds ruik ik het zure appeltje dat ik met mij meedroeg, hoor ik de juffrouw en meester en voel ik het koude brandweerhok waar ik mijn straffen uitzat. Ik zal wel weer aan het dagdromen zijn geweest, want ik liet mij graag afleiden. Wat moet je ook met Oom, Roos en Pijp-bordjes als je denkt dat je toch al kan lezen. In het brandweerhok vermaakte ik mij prima. Daar lagen de boekjes die we in de klas nog niet hadden gekregen. Het huis waar wij woonden werd verkocht, er werden enkele winkelpanden overgenomen en we verhuisden naar de stad. Mijn jongste...