Ontspullen

Toen ik destijds de IJsselsteinse cultuurprijs heb mogen meebedenken had ik een soort Pulitzer voor ogen, maar dan 'de Leijerzapf'. Dat vond men een beetje te veel eer voor de kunstenaar, naar het mannetje van Leijerzapf zelf vond men een aardig idee. ‘En hoe nu verder’ heet ‘de sculp’ nu, die bij de cultuurprijs werd uitgereikt. Daarnaast bestond de prijs uit een cheque van € 500,-  Ik besloot, nu ikzelf met de prijs gelauwerd werd, de cheque te besteden aan een nieuwe huisstijl. Fotovorm dekte toch al de lading van mijn diensten niet, dus er moest behalve een nieuw adres ook een ander merk op het visitekaartje. Tussen de boeken van mijn vader trof ik een Latijns woordenboek. Ik bladerde er net zo lang in tot ik het ultieme woord vond dat mij ppaste, Perduco. Verheffen, verbinden en zaken ergens toe brengen. Wat gaat Perduco dan doen? In alles wat ik doe liet ik mij leiden door nieuwsgierigheid. De optelsom ervan is communicatie. Daarin komt alles samen waarmee ik mij tot dan ...

  Mijn eenmanszaak, Fotovorm creatives, deed al jaren niets met fotografie of vormgeving. Ik bemoeide mij liever met de stad. Zowel in Woerden als IJsselstein leverde dat een solide basis op om weer een huis te kopen. Het museum zou voorlopig niet verkassen en de atelierwoning kopen vond de gemeente geen goed idee. We hadden ons oog laten vallen op een koopwoning tegen de binnenstad aan.    Om toch betrokken te blijven bij maatschappelijk relevante activiteiten sloot ik mij aan bij de Rotary club. Dezelfde avond zou ook Frea lid worden. Bij klankbordavonden over de binnenstad vertegenwoordigde zij de ondernemersvereniging en ik de culturele sector. Met de sinter klaasboekjes moest ik nog behoorlijk mijn best doen om de cultuur aan het zakelijke te verbinden. Intussen had zij een kunstenaar aan de haak geslagen… Charles. Ik mag hem, ironisch genoeg, voorstellen als de vader van mijn dochter. De omstandigheden in onze levens maakten dat wij na een wat stroeve start een war...

Intussen had ik mijn visitekaartje in de stad wel afgegeven. Wanneer er portretten van de raadsleden nodig waren of het college van B. en W., mocht ik ze maken. Een derde van de stad was volop in aanbouw dus er was veel te fotograferen. Het Kunstenaarscafé, een initiatief van één van de keramisten die ik in 1981 al ontmoette, kwam bijeen in het Stadsmuseum. En ik had de sleutel. De conservator was druk met de oprichting van het Cultureel Platform en de leden van het café vroegen mij de beeldend kunstenaars daarin te vertegenwoordigen. Op 15 mei 2001 was ik in die rol medeorganisator van het cultuurdebat in het stadhuis en vanaf dat moment was ik coördinator van het Cultureel Platform. Ik bemoeide mij met het debat over de binnenstad, evenementen van het platform, de samenstelling van de culturele agenda, het in contact brengen van mensen, de organisatie van manifestaties en het begeleiden van de marketing. De krantenkoppen over de culturele activiteiten van IJsselstein schreeuwden ...

  Zaterdag 17 januari 1998. De ouders van mijn vriend aan de deur. Een hechte band had ik niet met hen, maar ze waren kennelijk benieuwd hoe wij erbij zaten. Die avond zou ik mijn verjaardag vieren. 33. Oh shit. De zwangerschapstest verstoppen. We wisten het nog maar net.    We hadden er niet veel woorden voor nodig en ‘een op de knieën’ zat er al helemaal niet in. We waren allebei al een keer getrouwd geweest, dus we gingen voor het geregistreerd partnerschap. Sinds 1 januari dat jaar mochten stellen, van welke sekse ook, zich registreren als partners. Precies hetzelfde als een huwelijk, maar dan moest je nog wel bij de notaris organiseren dat voor de kinderen ook alles  goed geregeld is. Hm. Twee aktes dus. We prikten onze datum. Maar ja, 5 mei worden er geen huwelijken gesloten. Twee dagen later. Ook ok. Mooie donkerrode jurk met gebloemde tak voor Judy, David Bowie-look voor mij. Mijn trouwe vriend werd nu mijn trouwe getuige. Natuurlijk een borrel in het Stadsm...